گسترش آیکیدو در سال 1925 توسط موریهه وشیبا شروع شد . وشیبا از همان بچگی به ورزش های رزمی علاقه نشان داد و در چند رشته ی ورزشی مانند جوجیتسو و کار با شمشیر و چوب استاد شد .او برخلاف موفقیت هایش احساس کرد که دیگر چیز خاصی در این ورزش ها برای یادگرفتن وجود ندارد . اوشیبا هم مانند کانو بر این عقیده بود که ورزش های رزمی راه و روش زندگی را به ما نشان می دهند نه اینکه تنها به منظور مبارزه از آن ها استفاده شود پس او برای یک شروع به یک فلسفه ی پرمعنی نیاز داشت. البته ایده ها و باورهای او بسیار با استاد کانو فرق داشت .
اوشیبا مدعی بود که رازهای روحانی نهفته در ورزش های رزمی را درک کرده است . او می گفت که جهان بر اساس نظم و عشق پایه گذاری شده و راه رسیدن به این دو می تواند ادامه ی هنرهای رزمی باشد، این مسئله ممکن است که ابتدا کمی گیج کننده به نظر برسد اما این نکته در تئوری اضداد فلسفه ی شرقی ریشه دوانده است.  وشیبا از تکنیک های جوجیتسو الهام گرفت وآن ها را در تلاش خود برای ساختن تاکتیک های منعطف برای تحقق اهدافش به کار گرفت .
اوشیبا به طور عمده سیستم خود را از مدرسه ی دایتو به دست آورد . دایتو یک مدرسه ی آموزش جوجیتسو بود که تاکید زیادی روی استفاده از سلاح و هم چنین در مقایسه با آن روش های مناسبی برای خلع سلاح کردن داشت . مدرسه ی دایتو این سبک جوجیتسو خود را آیکیجوتسو نامیده بود . این کلمه به معنی " تکنیک های روح منظم " بود . پس در این جا بود که وشیبا هم مانند کانو سبک جدیدی به نام آیکیدو به معنی " راه رسیدن به فلسفه ی منظم هماهنگی" نامید .


آیکیدو با هدف شکست یا زخمی کردن طرف مقابل طراحی نشده است . آیکیدو به منظور حذف پرخاشگری از ذهن، از طریق وادار کردن او به فهمیدن اینکه پرخاش تنها به خود او ضربه می زند ابداع شده است .
تکنیک های آیکیدو به جای حرکات خطی از حرکات چرخشی استفاده می کنند . مدافع آیکیدو در طول خط حمله سعی می کند که از حرکات حریف بر ضد خود او و شکست دادنش استفاده کند. مدافع در مبارزات آیکیدو هیچگاه سعی بر قفل کردن حرکات حریف یا برخورد با او را ندارد به جای این کار، او سعی در به کنترل در آوردن ذهن حریف دارد. پس برای هنرجوی آیکیدو داشتن حس اینکه بداند که حریفش در چه جهتی ضربه می زند تا جاخالی دهد یا از ضربه ی او استفاده کند الزامی است . که البته این قاعده اساس جودو و جوجیتسو نیز هست .
در آیکیدو نه هیچ رقابتی بر سر نیرو و توان طرفین و نه بر سر تمرین روی ضربات سنگین و استخوان شکن وجود دارد. آیکیدو بسته به همان منشا خودش مانند جوجیتسو به صورت دو نفره تمرین می شود ، درست پیش بینی کردید، یکی می زند ، یکی می خورد. بسیاری از مدارس آیکیدو به طور کلی هیچ تمرینی روی اسلحه ندارند و عده ی دیگر زمان بخصوصی را برای تمرین با شمشیر چوبی، چاقو و چوب سپری می کنند.


تئوری یا واقعیت : آن نظم عالی که وشیبا پیش بینی کرده بود برای هر نفر عادی درک شود، بسیار کم تر حفظ شد. تکنیک های آیکیدو تنها برای اهداف مبارزه ای ابداع شده بودند وتازه  با وجود آن پیچیدگی هم، ذاتا به خاطر خاص بودن آن ها محدود شدند .
موفقیت اوشیبا در اخلاقی کردن متد های قدیمی و تکنیک های به ارث برده جوجیتسو سوالی است که جوابش بستگی به آن دارد که این هنر رزمی چه مقدار تدریس و تمرین شده و چه تاثیر ظاهری بر مربیان و هنرجویان حرفه ای داشته است .
در حالی که جودو اهدافی مانند سایر هنرهای رزمی برای مبارزه داشت اما دیری نپایید که آن هم به طرف ورزش رفت و به عنوان یک رشته ی رزمی به آن نگاه شد نه صرفا یک هنر رزمی-مبارزه ای ، اما آیکیدو از همان ابتدا چیزی فراتر از یک سیستم مبارزه بود. اوشیبا علایق خود را در طراحی یک تمرین و ورزش روحی می دید. با وجود این که اوشیبا از همان اول می دانست که ایده های جالب عشق، نظم و " کسی را زخمی نکن " به راحتی در میدان تنش زای مبارزه اعمال نمی شود اما با این مسئله کنار آمد و راه خود را ادامه داد . این بصیرت او باعث شد که وی را به سمت سیستمی هدایت کند که از آن تنها بتوان برای یک دفاع شخصی سادهساده استفاده کرد نه یک حمله ی جنایی و وحشیانه .  همین مسئله بود که از ابتدا نام آیکیجوتسو را به آی کی دو تغییر داد .